بررسی تطبیقی به آتش افکندن حضرت ابراهیم (ع) و داستان گذر سیاوش از آتش

اهمیّت حضرت ابراهیم و فرزندان ایشان در ادیان ابراهیمی بر کسی پوشیده نیست از این روی، هر یک را ادیان توحیدی، یهودیت، مسیحیت و اسلام بر اساس کتاب آسمانی خود، می کوشد ارتباط خود با این بزرگواران را نشان دهند. ابراهیم (ع) یکی از پیامبران اولوالعزم است که نام او بارها در قرآن کریم ذکر شده است او مسلمانی پاک دین است که به جز خالق احد، بر هیچ چیز دیگر سجده نکرد؛ پیامبری که مورد ابتلاء قرار گرفت و هر بار سربلند از آزمایش الهی، خود را به معبودش نزدیکتر یافت. او مقام خلّت را از درگاه پروردگار گرفت و تاج خلیل الهی را بر سر نهاد و آیین او در چند جای قرآن به صفت «حنیف» مزین شد. داستان زندگی او به صورت مفصل در قرآن کریم آمده است. متون تفسیری از جمله مهمترین منابع دینی مسلمین است که به تبع قرآن کریم به زندگی این پیامبر الهی پرداخته است. سوی دیگر عرفا نیز که همواره شخصیت های قرآنی را به عنوان بهترین الگو معرفی می کنند، به شخصیت حضرت ابراهیم نگاهی ویژه دارند. از سوی دیگر سیاوش در راستای اثبات بی گناهی، خود همچون ابراهیم وار در دل آتش جای می گیرد و با سلامت و سربلندی، خود را از چنگ اتّهام می رهاند این جریان یادآور عبور ابراهیم ازآتش و عدم تأثیر آن بر ابراهیم، آن پیامبر توحید است. در متون دینی اسلامی، بر این گونه امور خرق عادت، معجزه گویند از سوی دیگر سیاوش در حوزه : اسطوره و شاهنامه مورد مطالعه قرار گرفته است. سیاوش در گسترده اسطوره، نماد رویش و ایزد نبات است. در عرصه ی شاهنامه، پهلوانی است که چون یوسف، دل به عشق ناپاک نمی سپارد و آنچنان اهورایی و ابراهیمی می شود که آتش سوزان بر او سرد و گلستان می¬گردد. در قلمرو شاهنامه، این آیه ی انسانیّت و پهلوان عزّت، در کینه¬ی حسادت «گرسیوز» و آتش قهر پدر، قرار می گیرد و قربانی نبرد میان خیر و شرّ می شود.